Ο ελάχιστος εαυτός, ο τρελός χορευτής, η κιβωτός των κινήσεων, ο ιχνηλάτης του Βέγα. Το πιο ανυπάκουο απ' τα δύο φαντάσματα, εξείνο που είναι του Εγώ το ωμέγα. Είδε την πρώτη ημέρα που χάραξε -απ' όπου ξεκίνησαν τα μυστήρια όλα- γι' αυτό έχει γίνει βέβηλος κι άναρθρος κι αέρας αγιάτρευτος που κουνάει τα δόντια.
 
Όταν φοβάται τα μαλλιά του αλλάζουνε και γίνονται τένοντες ζώου κυνηγημένου, βελόνες στο δάσος με τ' απόδημα πεύκα ή ακόμα και σώματα στις ράγες του τρένου. Κι ενώ μπορεί να αναγνωρίσει σπαράγματα δε λέει να ξεχωρίσει τη φρίκη απ' το φιρίκι. Λερώνει με τα πόδια τον ψεύτη ουρανό και κλέβει από την κόλαση ότι του ανήκει.
 
Ο ελάχιστος, λέμε, ο νοσταλγός της αρχής, που το άσπρο στο μάτι του έχει γεμίσει με βρύα, ο ξενιστής των ονείρων, που αλλειώνει τα σχήματα κι αναγκάζει το χώρο να παθαίνει ναυτία.
 
Ο μονοσάνδαλος είλωτας, το άξαφνο ράγισμα, η πόλη, όπου τα κτήρια δεν έχουνε πόρτα, η ένρινη φάλαινα, το κήτος του Ιωνά, το άγριο κόχλασμα που ετοιμάζει τα χόρτα.
 
Αυτός ο ελάχιστος, αυτός ο εαυτός, ίδιος με θόρυβο ψυγείου σ' άδειο σπίτι, που δένει αρμονικά με τον άλλον, του σύμπαντος, και υφαίνουν τον τρόμο και μετά την πίστη.
 
Παγώνει τον χρόνο, παγώνει το αίμα, δεν εξελίσσεται, δεν ερμηνεύει.
 
Βουτάει τα δάχτυλα στο μέλι της ζωής κι αυτιστικά -θαρρείς- για πάντα το αναδεύει.